Tak się zaczęła moja droga z Programem Dwunastu Kroków. Umówiliśmy się ze sponsorem na codzienne rozmowy, dostałem sugestie do pracy z wyznaczonymi stronami i akapitami z Wielkiej Księgi. Pierwszy Krok tak w zasadzie zrobiłem dużo wcześniej, choć go nie rozumiałem: jestem bezsilny nie tylko wobec alkoholu, ale wobec wielu spraw, rzeczy, ludzi. Bezsilny, ale nie bezradny, bo zawsze dostanę jakieś rozwiązanie: czy to od Wspólnoty, czy od Programu, od ludzi. Moim życiem do tej pory kierowały albo błędne zasady, błędne przekonania, instynkty, a na samym końcu alkohol, bo przecież pod sam koniec picia jedynym celem w życiu było, jak się tu napić. Drugi Krok pyta, czy uwierzyłem, że sobie sam nie poradzę, przecież już próbowałem tyle razy, tyle lat. Wiem, że nie dam sobie sam rady. Zauważyłem, że chodzenie na spotkania zmienia sposób mojego myślenia, że moje emocje już tak mocno mną nie rządzą. We Wspólnocie jest siła. Nie wiedziałem co to za siła, ale uwierzyłem, że ona jest. Trzeci Krok, o którym słyszałem, że jest bardzo ważny i faktycznie tak jest. Pierwsze co mnie zszokowało i zaciekawiło to słowa mojego sponsora, który był bardzo wierzący, praktykujący, blisko kościoła, a powiedział: „Robert, nie myl wiary z religią” – to było mocne dla mnie. W tym Kroku zrozumiałem, że chodzi o moja świadomą decyzję, by powierzyć moje życie i moją wolną wolę, opiece Boga, jakkolwiek Go pojmuję czy nie pojmuję. Dużo czytałem, dużo słuchałem, dużo rozmawiałem ze sponsorem o tym czym jest wiara. Przyszło takie „oświecenie”, trochę przebudzenie duchowe, dużo przeżyć, które trudno było na rozum pojąć. Jak już troszeczkę zgłębiłem zasady duchowe, to pierwszy raz w życiu sam tego zapragnąłem, by uklęknąć (kiedyś klękałem, bo tak trzeba było lub kazali), wziąć swoje życie z rąk idioty, czyli siebie i powierzyć je Bogu. Zrobiłem to i jakoś lżej się zrobiło. Od tamtej pory zawsze czuję opiekę Siły Wyższej. Pozbyć się samowoli było trudniej, bo ciągle wracała i wraca nadal – ciągle chcę mieć rację, by było po mojemu, a zapominam, że mam nowego ,,Pracodawcę” i mam robić robotę dla Niego. Krok Czwarty to ten, którego się wszyscy bali. Przy tym Kroku zrozumiałem, że to nie taki sobie rachunek sumienia, że tu tkwi właśnie istota moich błędów, do których muszę się dogrzebać. Co spowodowało, że znalazłem się w tym miejscu w życiu, dlaczego? To były dobre i trudne pytania, na które razem ze sponsorem musiałem sobie odpowiedzieć w Kroku Piątym. Jak wyznać Bogu istotę moich błędów całego życia? Sponsor powiedział, że razem będzie nam lżej to nieść, a jak jeszcze je oddam Bogu, to już całkiem ciężar przeszłości zniknie. Parę godzin rozmowy o tym, co napisałem, przy każdej osobie czy instytucji w tabelach dopisaliśmy istotę moich błędów. Najwięcej było uraz, żalu, urażonej męskiej dumy, lekkomyślności, zazdrości, niskiego poczucia wartości. Bóg mi przebaczył, ludzie jeszcze nie, ale to praca na dalszych Krokach. Dużo zmian, przyszedł zdrowy rozsądek, zamknęliśmy z żoną wiejski sklepik, zamknęliśmy bar mordownię, przyszedł spokój, jakaś normalność, w której czasem nadal nie potrafiłem się odnaleźć. Nowy pomysł na inny biznes bez handlu alkoholem, pierwsze trzeźwe wczasy z rodziną, wcale niełatwe, ale cudowne, kolejne trzeźwe święta. Powrót do Boga. Pierwsze warsztaty AA w Tenczynie, pierwsze rekolekcje trzeźwościowe, pierwsze imprezy bez alkoholu, wszystko inne, wszystko jakbym od nowa się uczył. Jak rozmawiać, jak się kłócić, jak przeżywać radość, smutek tak na trzeźwo – wcale nie takie łatwe jak się mi wydawało.